18 in cazibesine kapılıp yazıyı okumak için mi açtınız. Merak mı uyandırdı. Konumuz, medyanın tuzakları: Dikkat çekmek mi istiyoruz. Öyleyse yapmamız gereken; Heyecan ve hayalperestlik yâda kavga ve tehdit veyahut öfke ve hakaret dökülmeli kalemimizin ucundan. Reyting için bunlar gerekli. Baştan söyleyeyim, Bu yazıda bulamayacaksınız. O yüzden sizin için zaman kaybı olabilir. Adında ki çağrışımı da içermiyor! Okumayı ve bilgi paylaşımını sevenler için bir yazı.
 
Çok okunmak istiyorsanız; Hır gür çıkarmalısınız. Bilgi paylaşımı, hatırlatma, ahlaki ve dini değerlere vurgu yapma prim yapmıyor. İmada bulunmalısınız, sağ gösterip sol vurmalı. Kelimelerin içerisine kişileri gizlemelisiniz. Beklentileri karşılamayı hedefliyorsanız; Güldürmelisiniz, bak bu haftada ona bir şeyler giydirmiş dedirtmelisiniz. Reyting hedefliyorsanız kırıp dökmelisiniz.

Sinema ve televizyonda böyle uçlarda olmalı, kan akmalı yâda kavga çıkmalı. Ahlaki değerlerde göz ardı edilmeli, bayanların istismarına göz yumulmalı. Reklam alsın. Para kazandırsın. Ne etki oluşturursa oluştursun. Zararı ne olursa olsun fark etmemeli.

Hatırlarsanız Pokemon diye bir çizgi dizi vardı. Pikaçu adındaki çizgi kahraman, havalarda uçuyordu. Sağa sola elektrik saçıyordu. Yedi sekiz yaşlarında ki bir evladımız kendini Pikaçu ilan edip 7.kattan atlamıştı. Allah’tan ölmedi. Akabinde bu çizgi dizi yasaklandı.

 Programlara yaş sınırı koyan, ekranın bir köşesinde ibareler olsun, denildi. Uygulaması hala devam ediyor. Bilindiği üzere 18 cinsellik ve şiddet içeriyor manasına geliyor. 18 yaşından küçükler için uygun olmadığını gösterirken. 18 yaşından büyüklerin izlemesinde sakınca yok denilmek isteniyor. Aslında bunu icat edenler, daha çok ilgi çekmeyi hedeflemişlerdi. Seri katil filmleri, cinsel suçlar, aldatmalar, çocuk katilleri güya bunun gibi uyarı işaretleri ile sunuldu ekranlara. Tedbir diye öne sürülen bu uyarı, reyting artırmanın bir parçası olmuştu. Pikaçuyla kendini özdeştiren çocuklar yerine; katiller, mafya babaları, cinsel sapkınlarla kendi özdeştiren büyük çocuklar ortaya çıktı.

İsteklerinin sınırları olmayan bir toplumun ve halkın zaaflarının farkında olan yazarların, el birliği, suçu teşvik etti. Suçlu yoktu artık! Herkesin pay sahibi olduğu, kimsenin hata nerde diye cevap veremediği akıl almaz suçlar vardı. Çocuk cinayetleri, cinsel istismarlar, toplu katliamlar, aile faciaları, cinnetler.

İster kabul edin ister etmeyin, toplum kendi suçlularını kendi elleriyle üretti. Şaşalı hayatlarla özendirdiğimiz gençlerin. Yâda öfke pompaladığımız şucu bucu diye ayırımlar yaparak bunun bir parçası yaptığımız kişilerin; Kimimiz yazarak kimimiz görsel kimimiz magazinleştirerek bilinçaltını şekillendirdik. Çoğumuzda bu yayınlara ilgi göstermek suretiyle bu yangını körükledi. Sonra bu kontrolsüz güç harekete geçti. Hunharca diye nitelendirilen olaylarla karşılaşmaya başladık. Bizler de masum bir tavırla şaştık kaldık.  Bu tabloda hiç payımız yokmuş gibi vahşete akıl erdiremedik. Oysa hepimizin sorumluluğu ve suçta payı vardı.

Eskiden beri çeşitli yazıları yerel ve ulusal medyada yayınlanmış biri olarak; Öz eleştiri yapıyorum ve kendi adıma özür diliyorum. Çok okunabilmek adına kişileri hedef aldığım için. Kimi zaman reytinge öncelik veren yazılar yazdığım, insanlar üzerinde ki olumsuz etkilerini görmezden geldiğim için. Özür diliyorum.